fragment książki

Gdy za odchodzącym w niebo Aniołem zamknęły się tajemnicze drzwi zaświata, Maryja została sama, z jednym tylko tym przedziwnym gościem z nieba, o którym odtąd w nowym i niesłychanym dotychczas znaczeniu mówić mogła: Bóg serca mego i cząstka moja Bóg na wieki. W ubogiej, przed chwilą tak jasnej izdebce zapanował na powrót szary mrok, ale w jej wnętrzu świeciły tak jasne zorze, że wobec nich ciemnością były blaski najjaśniejszego południa. Jej Bóg i Jej Syn żył prawdziwie w Jej łonie i zalewał Jej Serce promieniami swej dobroci, więc cała Jej dusza topniała miłością, a wargi powtarzały w zachwycie słodką modlitwę: Umiłowany mój mnie, a ja Jemu.
Jakkolwiek jednak Panienka Najświętsza podniesiona była duchem wysoko nad światy, jasne i proste Jej Serce nie straciło czucia dla tego, co kochało na ziemi. Dowiedziała się z ust Anioła, że starsza, serdecznie umiłowana Jej krewna doznała również po długiej niepłodności nawiedzenia Bożego i ta wiadomość o cudzym szczęściu napełniła Jej duszę najżywszą radością.
Elżbieta ma mieć syna, ma się doczekać końca długich łez i nieutulonego żalu! Jakże więc nie rzucić się w jej objęcia i nie weselić się z nią, że odjął Pan urąganie jej między ludźmi?
Zwyczaj zabraniał wprawdzie poślubionym dziewicom wychodzenia na widok publiczny, ale w Sercu Maryi panował już ten Nowy Zakon Chrystusowy, którego najwyższym prawem jest miłość. Nie zawahała się więc ani na chwilę pójść za głosem miłości, zwłaszcza że z własnym Jej uczuciem połączyło się zapewne szczególne natchnienie Boga, który przeznaczył tej podróży święte i bardzo ważne zadania.
Przygotowania do drogi nie trwały długo; ledwie kilka dni minęło od anielskiego poselstwa, a lekkie stopy Panienki Najświętszej biegły z pośpiechem po stromej ścieżce, schodzącej z Nazaret w głąb doliny Esdrelon, a potem kierowały się w górę, w wyżynny kraj pokolenia Judy.

SPIS TREŚCI

Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie
Nawiedzenie Św. Elżbiety
Narodziny Pana
Ofiarowanie w świątyni
Jezus dwunastoletni